Documentaire Ziekenhuis met een hart: dit zijn de hoofdrolspelers

Felix Kreier

‘Mijn vrienden en familie kunnen zich niet altijd voorstellen hoe mijn werk als kinderarts eruit ziet. Daarom wilde ik graag meewerken aan de documentaire: mensen van buiten het ziekenhuis krijgen een goed inkijkje in hoe OLVG functioneert. Van te voren had ik geen idee wat Coen Verbraak wilde laten zien in zijn serie, maar omdat ik zijn overige werk altijd zeer waardeer, vertrouwde ik hem.

Wat ik mooi vind aan deze documentaire, is dat je ziet dat mensen andere mensen proberen te helpen. Tijdens de opnames had ik niet het gevoel dat de cameraploeg uit was op sensatie, op bloed. Ze filmden mij en de patiëntjes, soms met een ouder erbij. Die setting was voldoende, er hoefde geen drama – normaal gesproken goed voor de kijkcijfers - omheen. De focus lag op het menselijke verhaal.

Wat ik vooraf hoopte is dat mijn patiënten niet zouden worden neergezet als zielige kindjes die door helden in witte jassen gered worden. Mijn patiënten hebben eigen persoonlijkheden en mijn bewondering voor hen én hun ouders is groot. Ze zijn zo sterk. Ik ben dagelijks verbaasd wat ouders met kinderen met een ontwikkelingsachterstand of autisme presteren en regelen. Als je hen op straat of in de supermarkt ziet lopen, zie je niks aan hen en heb je werkelijk geen idee wat zij thuis meemaken. In mijn beroep zie ik de verhalen achter de mens, ik mag meekijken in hun ziel. Dat vind ik fascinerend. Sommige families hebben een lot getrokken dat zo erg is, dat het zelfs voor een film een overdreven scenario zou zijn. De werkelijkheid is soms harder dan wij als kijker van een film aan zouden kunnen, terwijl dat nagespeeld is. Maar de kracht waarmee die families met hun lot omgaan is bewonderenswaardig en ik ben blij dat die kracht in de documentaire goed naar voren komt.’

Saskia Schaafsma

‘Wat me direct opviel aan Coen Verbraak waren zijn open persoonlijkheid, humor en charisma. Hij zou een goede voor de gezondheidszorg zijn, dus dat heb ik hem ook gezegd. Hij moest er hard om lachen. Voor een interview bij mij thuis werd mijn hele woonkamer verbouwd met lampen en camera’s, dus ik zat ineens in een totaal andere wereld. Toen Coen wilde beginnen onderbrak ik hem: “Eerst wil ik weten waarom je deze documentaire wil maken.” Coen keek me lachend aan. “Stel jij de vragen?” Maar hij antwoordde heel netjes. Hij zei dat hij persoonlijk iets met OLVG had en dat hij al langer de wens had om het reilen en zeilen van het stadsziekenhuis, waar de hele stad binnenkomt, te volgen. Vandaar. Daarna heb ik de hele ploeg koffie en een zelfgebakken koekje gegeven en zijn we het echte interview begonnen.

Vooraf dacht ik dat ik afgeleid zou zijn door de camera, maar die vergat ik helemaal. Ook toen de cameraploeg in het ziekenhuis kwam filmen en me volgde over de afdelingen, liet ik me niet afleiden. Ik was gewoon gefocust op mijn werk. Pas zag ik de eerste beelden van de documentaire en ik was verrast om mezelf door de ogen van de camera te zien. Ik zag hoe geconcentreerd ik was, hoe ik liep met mijn handen op mijn rug. Een open houding. Ja, ik voelde me wel trots.

Ik neem mijn zoon mee naar de première. Hij heeft onlangs al wat beelden gezien en riep: “Wat heb ik een stoere moeder.” Natuurlijk vertel ik hem wel regelmatig verhalen uit het ziekenhuis, maar hij heeft me nog nooit op mijn werk gezien. Deze beelden vindt hij daarom heel waardevol. “Ook voor later”, zegt hij dan.’