Documentaire Ziekenhuis met een hart: dit zijn de hoofdrolspelers

Tiba Spaapen, verloskundige:

‘Ik ben 35 jaar verloskundige en daarnaast sinds 5 jaar uitvaartbegeleider. Ik sta dus aan het begin van mensenlevens, en aan het eind. Dat lijkt verwarrend, maar in beide gevallen gaat het erom dat ik mensen de rust en regie over hun eigen ervaring gun. Bij bevallingen is het allang geen taboe meer dat je je eigen wensen kunt aangeven, maar bij uitvaarten draait veel nog om traditie. Daar ben ik niet tegen, zolang het iemands eigen wens is. Meer nog dan bij een bevalling kun je een uitvaart maar één keer doen, dus doe het op jouw manier.

Zowel een bevalling als een uitvaart zijn emotioneel. En heus word ik door die emoties geraakt, maar het zijn niet míjn emoties. Dat is een verschil. Ik word geraakt als ik ouders blij zie zijn met hun kind, maar het is niet míjn kind. Dus ook niet míjn blijdschap. En bij een uitvaart voel ik wel eens een brok in mijn keel, maar het verdriet van de nabestaanden is niet míjn verdriet. Overigens wil ik niet specialiseren in de uitvaarten van baby’s, dat zit te dicht bij elkaar. Je kunt niet als je de bevalling hebt gedaan ook de uitvaart doen. Dat vind ik bijna onethisch.

In de 35 jaar dat ik verloskundige ben is er veel veranderd. Alleen al het aantal echo’s per zwangere is van 0 naar 12 gegaan. Voor vrouwen lijkt het me heel onrustig om van test naar test naar test te gaan. Daarnaast is er via Google zoveel informatie over zwangerschappen en bevallingen beschikbaar, dat er meer angst is over wat er allemaal mis kan gaan. En dan al die influencers die vertellen hoe het moet. Al die zoutstenen. Nou ja, als het helpt vind ik het prima. Zolang vrouwen het voor zichzelf doen, niet omdat een influencer zegt dat het zo moet.’

Guido van den Berk, internist

‘In de intro van de documentaire wordt gezegd: bij OLVG komt de hele stad binnen. Dat is ook echt zo: de ene minuut behandel je iemand die meermalen per week op televisie te zien is, de andere minuut een thuisloze. Zo kleurrijk als de patiënten zijn ook de medewerkers: de OLVG’er is vaak iemand die in is voor een dolletje, maar tegelijkertijd uiterst professioneel is als het op patiëntenzorg aankomt. Voor mij een ideale mix voor een leuke werkomgeving.

Ik ben als internist een jaar lang gevolgd door Coen Verbraak en zijn team. Ze liepen mee in het hiv-behandelcentrum van OLVG, het grootste centrum van Nederland. Hiv is nog steeds een enorm taboe in onze samenleving. Onterecht, want behandeling onderdrukt het virus, waardoor je het niet kunt overdragen. Bovendien kunnen mensen met hiv tegenwoordig bijna net zo oud worden als mensen zonder hiv.

Ondanks het stigma waar hiv-patiënten nog altijd onder gebukt gaan, was het me gelukt 3 patiënten voor de camera te krijgen. Zij waren bereid voor een miljoenpubliek hun verhaal te doen. Eén man, die zelf te lang had gewacht met testen en al was afgevallen van 80 naar 37 kilo, had zelfs het lef andere mogelijk geïnfecteerde mensen te waarschuwen: “Maak niet dezelfde fout als ik, laat je testen. Schaam je niet.” Ik vond dat heel bijzonder en ook staan voor OLVG: het maakt niet uit wie of wat je bent, of dat je hebt nagelaten je te testen. Wij oordelen daar niet over, je kunt bij ons terecht.

Helaas hebben deze beelden de documentaire niet gehaald. Ik snap dat Verbraak en zijn team keuzes hebben moeten maken en dat 90 procent van al het beeldmateriaal afvalt. Het is ook een documentaire van BNN/VARA, niet van OLVG zelf. En wat mogen we er trots op zijn: het is echt een mooi visitekaartje voor ons ziekenhuis geworden.’