Monique Bugel, calamiteitencoördinator

Stel, je wordt ’s nachts uit je bed gebeld omdat er brand is in het ziekenhuis. Wat doe je?

‘Dit is wel eens gebeurd: een patiënt had brand veroorzaakt op een verpleegafdeling. De afdeling werd ontruimd, collega’s hadden rook ingeademd. Ja, toen sprong ik onmiddellijk in de auto en reed ik al bellend naar het ziekenhuis. Daar controleerde ik of patiënten en medewerkers veilig waren en of er voldoende hulp aanwezig was. Het crisisteam dat ik vanuit de auto had opgeroepen kwam daarna bij elkaar om acties uit te zetten, zoals het verplaatsen van patiënten naar een andere afdeling, het informeren van familie, berichtgeving intern en extern en opvang betrokken medewerkers.’

In een grootstedelijk ziekenhuis als OLVG kan elk moment van alles gebeuren: van hack tot terroristische aanslag. Hoe bereid je je daarop voor?

‘We brengen elk mogelijk scenario in kaart: wat als er ineens vervuild water uit de kraan komt? Wat als er op een verpleegafdeling ineens geen zuurstof meer ‘uit de muur’ komt? En toen de oorlog in Oekraïne begon: wat als er geen gas meer uit de leiding komt? In rustige tijden werken we aan het Ziekenhuis Rampen Opvangplan (ZiROP) en aan continuïteitsplannen voor de afdelingen. Omdat alle plannen ook tussen de oren moeten komen, hebben we een programma van trainen, opleiden en oefenen. En we doen simulaties, waarbij een echte ramp wordt nagebootst. Medewerkers moeten op ieder tijdstip direct weten wat ze moeten doen als er iets uitvalt.’

Hoe gaat zo een simulatie?

‘We schrijven een scenario over een grote ramp, bijvoorbeeld een vliegtuig dat neerstort op de stad of een terroristische aanslag met veel slachtoffers. Er wordt een fors aantal lotusslachtoffers (acteurs die gewonde mensen uitbeelden, red.) ingezet met allerlei soorten verwondingen. Medewerkers op de afdelingen Spoedeisende Hulp, poli Chirurgie en Radiologie ontvangen de slachtoffers en oefenen op deze manier taken en verantwoordelijkheden. Omdat zo’n simulatie zo waarheidsgetrouw als mogelijk is, ervaren medewerkers wat er tijdens een actief ZiROP op ze af komt. Het is belangrijk om dit te oefenen, voor het geval het echt een keer gebeurt.’

Tijdens de coronapandemie moest je als calamiteitencoördinator flink aan de bak. Hoe heb je dat ervaren?

‘Als heel intensief. In de eerste golf was ik zeven dagen per week aan het werk en kwam ik alleen thuis om te slapen. Er werd onder hoge druk gewerkt en in korte tijd moesten we belangrijke beslissingen nemen. Alles was nieuw en onbekend en er was een tekort aan handschoenen, mondmaskers, overschorten en beademingsmachines. We moesten de IC’s uitbreiden, cohortafdelingen maken en maatregelen nemen om de 1,5 meter afstand te kunnen waarborgen. We zijn gewend te werken in crisisstructuur, maar omdat geen enkele ramp hetzelfde is ligt er geen draaiboek klaar. Je moet handelen naar de situatie zoals hij op dat moment is.’

In geval van een grote ramp in de regio zal OLVG er niet alleen voor staan. Heb je contacten met calamiteitencoördinatoren van andere ziekenhuizen?

‘Zeker. We hebben 4x per jaar overleg met alle ziekenhuizen van Noord-Holland, de GHOR, de GGD, huisartsen en ambulancevervoer. Samen kijken we naar aankomende evenementen, zoals onlangs de Pride, Mysteryland en de Formule-1. Deze laatste twee evenementen waren in hetzelfde weekend, in dezelfde regio. Als daar iets misgaat heeft dat onmiddellijk effect op het Spaarne Gasthuis, maar ook op omliggende ziekenhuizen. Dus daar hebben we onderling contact over.’

Je weet nooit precies hoe je dag eruit gaat zien. Word je daar niet onrustig van?

‘Nee, daar leer je mee omgaan. Het hoort bij mijn baan. Wat ik altijd van mensen om me heen hoor: ‘Monique, wat fijn dat je er bent, want je blijft altijd zo rustig.’ Dat is ook zo. Ik blijf rustig. Dat betekent niet dat er bij mij van binnen ook van alles borrelt en kriebelt en ik soms denk: oeh, dit wordt een hele spannende.’

Meer lezen?

Ben je benieuwd naar andere bijzondere verhalen over onze medewerkers? Bekijk onderstaande knappe koppen eens: