internist Kees Brinkman : naar een normaal leven zonder vooroordelen 

Al 25 jaar behandel ik mensen met hiv. Geen enkele ziekte maakte in korte tijd zo’n transformatie door. Vroeger kregen mensen met hiv bijna altijd aids. Je begeleidde mensen vooral bij het doodgaan. Het heeft veel impact als je als net afgestudeerd arts mensen van je eigen leeftijd ziet aftakelen. Het was een tijd waarin ik leerde dat ‘er gewoon zijn’ soms de beste zorg is. Een wijze les waar ik nog steeds veel aan heb.

Van zaal naar podium

Een kwart eeuw verder is alles anders. Door betere medicijnen is hiv een chronische ziekte geworden. Ziekenhuisopnames en ernstige andere aandoeningen werden jaarlijkse controles. Daar heb ik zelf ook aan kunnen bijdragen. Ik bedacht een theorie over waarom mensen hun vet kwijtraakten als bijwerking van bepaalde hiv remmers. Die theorie bleek te kloppen. Zo droeg ik eraan bij dat die medicijnen niet meer werden voorgeschreven. En mensen bijna geen last meer hadden van die bijwerking. Ineens zat ik niet meer in de zaal te luisteren, maar stond ik zelf op het podium mijn verhaal aan collega’s uit binnen- en buitenland te vertellen. Ook dat gebeurde in die 25 jaar.

Nog steeds een stigma

Waar helaas weinig aan is veranderd, is het stigma dat mensen met hiv ervaren. Nog steeds durven patiënten het niet tegen hun kinderen of collega’s te vertellen. Bang om bijvoorbeeld hun baan te verliezen. Veel mensen vinden hiv nog steeds eng of vies. Iets dat besmettelijk is, je eigen schuld. Hoe open we ook denken te zijn. De medische successen die we geboekt hebben, maken het misschien nog meer een eenzame ziekte. Want nu je er niet meer dood aan gaat, hoef je het je buurman toch niet te vertellen?

Samen emoties beleven

Mensen dragen hierdoor een zware last met zich mee. Een groot deel van de zorg die wij bieden in OLVG is daarop gericht: het emotioneel verwerken van je ziekte en een weg zoeken om hiermee om te gaan. Als team bieden we de eerste psychische opvang. Als arts krijg ik steeds meer de rol van begeleider. Ik ken de verhalen en heb samen met ze de eerste paniek en emoties beleefd. Daardoor praat je snel op een ander niveau met elkaar.

Hiv over 25 jaar

Als we 25 jaar verder zijn, is hiv dan te genezen? Ik heb geen idee. Er moeten nog veel hordes worden genomen. Wat ik wel hoop, is dat we als maatschappij het stigma de deur uit hebben gedaan. Dat we hiv zien zoals het is: een chronische ziekte waar je met de juiste zorg en behandeling een goed en mooi leven mee kunt hebben. Zonder vooroordelen en afwijzingen.