Stilstaan bij hiv-ontwikkelingen op Wereldaidsdag

Het Aidsfonds berichtte vorige maand nog dat het aantal hiv-diagnoses onder jongeren toeneemt. Daarnaast stagneert de daling van het aantal nieuwe diagnoses al enkele jaren, en lijkt zelfs wat te stijgen. Kees Brinkman, internist bij OLVG en hiv-expert, zegt daarover: ‘In de jaren 80 en 90 zag je dat er door de angst voor hiv voorzichtiger werd omgegaan met seks. Tegenwoordig weten we dat je gezond kan leven met hiv als je een behandeling krijgt. De keerzijde van de medaille is dat mensen, en zeker jongeren, hierdoor minder bezig zijn met soa’s en condoomgebruik.’

Deze ommezwaai is door heel Nederland merkbaar. Het aantal soa’s stijgt al geruime tijd. Bestaande campagnes richten zich weinig specifiek op hiv en spreken jongeren vaak onvoldoende aan. Kees Brinkman: ‘Hiv wordt nu vaak gezien als een soa zoals elke andere. Maar ondanks de goede behandelbaarheid blijft het een chronische aandoening waarvoor levenslang medicatie nodig is. En dat bewustzijn ontbreekt bij veel mensen, zeker bij jongeren. Er moeten doorlopende campagnes zijn waarin vooral jongeren geïnformeerd worden.'

Optimisme

Voor Amsterdam ziet Kees nog wel ruimte voor optimisme. ‘In onze stad wordt veel getest en daarmee hiv opgespoord. En mensen met een verhoogd risico hebben toegang tot PrEP. Dit zijn pillen die je beschermen tegen hiv. Dit wordt voorgeschreven door de GGD, maar in Amsterdam ook veel door huisartsen. Als mensen dan toch positief worden, biedt OLVG snelle en hoogwaardige zorg met korte wachttijden, iets waar we trots op mogen zijn.’

‘Hiv-zorg is een speerpunt van OLVG. Ruim 99% van onze patiënten gebruikt combinatietherapie en hierdoor is bij bijna 99% het virus ook niet meer meetbaar in het bloed. Dit betekent dat ze het virus niet kunnen overdragen. Zo dragen wij optimaal bij aan preventie. Internationaal zijn de streefpercentages voor 2030 respectievelijk 95% en 95%. De zorgwekkende trend van het stijgend aantal nieuwe infecties moet wel gekeerd worden. Dat is alleen mogelijk door de gezamenlijke inspanning van zorginstellingen, huisartsen, scholen, beleidsmakers en alle andere betrokken partijen.’