Raúl van Zantvoort, oncologieverpleegkundige

Wat vind je het leukst aan deze baan?

‘Het verzorgen van mensen, heerlijk. Vooral patiënten die hier wat langer liggen, gun ik dat ze zich mens blijven voelen. Denk aan een oudere vrouw, die normaal altijd piekfijn en keurig gekapt de deur uit ging. Dan zie ik ze liggen in het ziekenhuisbed, geen zin en geen puf om zichzelf mooi te maken. Ik vind het dan fijn om die mensen over een punt heen te helpen. Lekker onder de douche te gaan en de haren te wassen. Ik pak de föhn erbij, de rolborstel. Ik trek daarna ook echt geen operatieschort meer aan bij ze, maar een mooi setje kleding dat in de kast hangt. Zo bijzonder, je ziet ze opknappen.’

Je werkt graag nachtdiensten, waarom?

‘Ik houd van de rust van de nacht. Er is genoeg te doen, maar er lopen weinig mensen rond. Overdag lopen er artsen, therapeuten en bezoekers door de gangen en al die indrukken en prikkels kunnen voor mij heftig zijn. Ik ben een hoog-sensitief persoon, dus na een dagdienst ben ik helemaal kapot. Na een nachtdienst ben ik nooit overprikkeld. Ook vind ik het heerlijk om ’s ochtends om 6 uur de patiënten te wekken voor de controle. Ik breng dan ook meteen een kopje thee en een theebeschuitje. Van de verpleegkundigen ben ik de enige die dat uitdeelt en de patiënten die hier lang liggen weten dat. “Raúl, schat, wat heerlijk”, zeggen ze dan. Daar haal ik veel voldoening uit.’

Als oncologieverpleegkundige maak je ook mee dat patiënten overlijden. Hoe is dat voor je?

‘Verdrietig, maar ik vind het een voorrecht om in de laatste fase van betekenis te kunnen zijn. Voor zowel de patiënt als zijn familie. Ik vind het niet eng, behalve dat ik eerst altijd op gepaste afstand de familie observeer. Hoe gaan ze met de situatie om? Gedurende mijn dienst maak ik me voorzichtig zichtbaar en vraag ik de familie wat ik kan betekenen voor ze. Het komt voor dat ik met een kleindochter nog even oma’s haren kam, of dat we haar een schoon shirtje geven. Ook als een patiënt overleden is, wil ik de laatste zorg geven. De lakens verschonen en gladstrijken, het licht dimmen. Voor mensen die afscheid komen nemen wil ik dat het goed en waardig gaat.’

Is er een patiënt die je bijgebleven is?

‘Zeker. Meerdere. Vorig jaar lag hier een man die zijn diagnose kreeg en hoorde dat hij niet lang meer te leven had. Hij verzoende zich ermee. Na mijn dienst heb ik nog een uur naast zijn bed gezeten. We raakten aan de praat, hij deelde zijn levenslessen met mij. Onder andere over de liefde, waar ik tot nu toe geen geluk in had. Hij zei: “Raúl, je doet jezelf tekort. Stel je open. En ooit, als jij diegene vindt, dan kijk je naar boven en ik naar beneden. En dan wens ik je succes.” Een bijzondere man. Uiteindelijk ging hij naar een hospice. Terwijl hij van de afdeling werd gereden gaf ik hem mijn zonnebril en zei: ‘zet deze op als je naar het felle licht gaat.’ Schaterlachend verdween hij in de ambulance.’

En dan blijf jij achter op de afdeling. Was dat moeilijk?

‘Een beetje wel. Het hoort natuurlijk bij je werk en ik zal altijd professioneel blijven, maar de ene patiënt raakt je meer dan de andere. Na zijn dood kregen we van zijn familie een rouwkaart met daarin de link om de uitvaart digitaal bij te wonen. Dat heb ik niet direct gedaan, omdat ik het te heftig vond. Na 2 weken had ik de moed de uitvaart terug te kijken. Op zijn kist lag een bezemsteel. Hij zei namelijk altijd: “Je ziet me wel aan komen vliegen als de wind goed staat.” Echt een man met humor. Heel bijzonder dat ik hem heb mogen kennen.’